04-14-2013, 10:58 PM
Ostatnio, po kolejnych warsztatach literackich (pozdrawiam pana Jana Pichetę, i polecam jego twórczość 
), naszła mnie całkiem ciekawa refleksja. Że poezja, jakkolwiek banalnie to teraz zabrzmi- niejedno ma imię. Przez ten czas, gdy czytam wiersze innych, komentuję, sam piszę, i można powiedzieć- troszkę tym żyję, zdołałem dostrzec pewien kalejdoskop sposobów, wyrażania swojej definicji utworu literackiego. Problem o tyle intrygujący, bo zmusza do pomyślunku przy ocenie kolejnego czytanego dzieła; skrytykować, bo taki a taki, czy pochwalić ??
W zasadzie, można "podzielić" wiersze, na kilka.... grup (chociaż na co to komu?? )
- wiersze młodych, niedoświadczonych pisarzy, względnie bez większego wyrazu artystycznego i estetycznego, lecz napisane z emocji, chęci tworzenia i postrzegania świata oczyma poety. Czasem wydają się strasznie... banalne, proste, niezłożone i nieprzemyślane, lecz... lecz tylko twórca czasem dostrzega w nim piękno, które w nich zamieścił.
- wiersze doświadczonych, często widać warsztat, ogromną oryginalność, trafność, czasem minimum słów, dających niesłychany efekt. Białe, czy nie białe, mówi się o nich głośno, jak i serce o nich krzyczy, lub milczy.
- wiersze do szuflady, któż takich nie miał? Od wierszy młodych różnią się chyba tym, że jedynie mała przestrzeń owej szuflady zostaje jedynie uświęcona kawałkiem duszy pisarza.
I teraz.... nie wiem po co to napisałem, może muszę to sobie jakoś... poukładać, jak na to patrzeć ? Czym są wiersze, które sam piszę, nad którymi myślę, i nad tymi, które piszę gdy tylko ujrzę ulubione pisadło?
Czy można komuś powiedzieć "źle piszesz", tylko dlatego, bo zaczyna, bo używa często powtarzanych, banalnych zwrotów? I czy można pochwalić kogoś, kto pisze ciężko, smutno, refleksyjnie i niezrozumiale na pierwszy rzut oka?
Życie jest poezją, i poezja jest naszym życiem, niech tak jak one, będzie różnorodne, ze łzami radości i nieprzespanych nocy, szczęścia i goryczy, złamanych serc i gałązek na wietrze, na których usiadł, troszkę za gruby ptak. Tego Wam wszystkim, młodszym, starszym.... piszącym, życzę.
Idę spać.
), naszła mnie całkiem ciekawa refleksja. Że poezja, jakkolwiek banalnie to teraz zabrzmi- niejedno ma imię. Przez ten czas, gdy czytam wiersze innych, komentuję, sam piszę, i można powiedzieć- troszkę tym żyję, zdołałem dostrzec pewien kalejdoskop sposobów, wyrażania swojej definicji utworu literackiego. Problem o tyle intrygujący, bo zmusza do pomyślunku przy ocenie kolejnego czytanego dzieła; skrytykować, bo taki a taki, czy pochwalić ??W zasadzie, można "podzielić" wiersze, na kilka.... grup (chociaż na co to komu?? )
- wiersze młodych, niedoświadczonych pisarzy, względnie bez większego wyrazu artystycznego i estetycznego, lecz napisane z emocji, chęci tworzenia i postrzegania świata oczyma poety. Czasem wydają się strasznie... banalne, proste, niezłożone i nieprzemyślane, lecz... lecz tylko twórca czasem dostrzega w nim piękno, które w nich zamieścił.
- wiersze doświadczonych, często widać warsztat, ogromną oryginalność, trafność, czasem minimum słów, dających niesłychany efekt. Białe, czy nie białe, mówi się o nich głośno, jak i serce o nich krzyczy, lub milczy.
- wiersze do szuflady, któż takich nie miał? Od wierszy młodych różnią się chyba tym, że jedynie mała przestrzeń owej szuflady zostaje jedynie uświęcona kawałkiem duszy pisarza.
I teraz.... nie wiem po co to napisałem, może muszę to sobie jakoś... poukładać, jak na to patrzeć ? Czym są wiersze, które sam piszę, nad którymi myślę, i nad tymi, które piszę gdy tylko ujrzę ulubione pisadło?
Czy można komuś powiedzieć "źle piszesz", tylko dlatego, bo zaczyna, bo używa często powtarzanych, banalnych zwrotów? I czy można pochwalić kogoś, kto pisze ciężko, smutno, refleksyjnie i niezrozumiale na pierwszy rzut oka?
Życie jest poezją, i poezja jest naszym życiem, niech tak jak one, będzie różnorodne, ze łzami radości i nieprzespanych nocy, szczęścia i goryczy, złamanych serc i gałązek na wietrze, na których usiadł, troszkę za gruby ptak. Tego Wam wszystkim, młodszym, starszym.... piszącym, życzę.
Idę spać.
Dobrze powiedziane.