Aleatha

Czymże jest śmierć i jej ramiona,
Gdy cudu ramion nigdy nie poczułaś,
Gdy serce nim w miłości skona
Skruszyć musi lód, którego niegdyś nie skułaś.

Czymże jest życie, gdy umiera nadzieja,
Gdy codziennie odchodzi promyk miłości,
Gdy świat ogarnia śmiertelna zawieja...
Nie chcesz, wiem, żadnej litości.

Lecz może... tylko może... warto walczyć,
Śnic codziennie nowe marzenie?
Warto? Lecz o co? Przecież nie wystarczy
Powstać znów, nie starczy jedno oczu spojrzenie.

Ależ życie! Życie to nie tylko wzloty
To także powstania dzielnie z upadków!
Choć losu tkane wciąż nowe sploty
Nie zniszczysz swego przeznaczenia wypadków!

Jak suchy ocean wśród głębi błękitu
Tak ty i twa przyszłość rozległą na mile
Tak miłość i śmierć w naszym życiu
Rozdzielnie nierozłączne uroku dają tyle.

Tak marzenia i wiara, sen nocą późną,
Jak rejs statkiem życia dosyć niezwykły
By stracić dar ten, rzeczą próżną
Serca być, kochać i cierpieć przywykły.

Genialny... Porównując do Twojej rozmowy, to moje wiersze dotyczące Łucznika nie przedstawiają żadnych subtelnych porównań, Twój zaś jest nie tylko świetny pod względem przesłania, ale też strasznie poetycki. Szczególnie podoba mi się zakończenie, jak mniemam - słowa Czarodziejki. Odwiedzaj ją częściej i spisuj Wasze rozmowy

Pięknie Cerx! Tylko tak dalej. Wiersz, tak jak powiedział Mat, bardzo poetycki, bogaty w wyszukane porównania. Przyjemnie i lekko się go czytało i mam nadzieję, że powstanie więcej tego typu

Niesamowity wiersz, doskonałe zakończenie przekazujące prawdę o cierpieniu, a jednocześnie dające nadzieję, że owe cierpienie jest naturalne i ledwie odczuwalne dla przyzwyczajonego serca!

Czytając to przechodziły mnie ciarki, a przed oczami miałem wędrowca zmagającego się ze śnieżycą, który co chwila upada i się podnosi, aby brnąć dalej w śniegu. Tak więc wiersz niesamowity

Piękny wiersz.

Mi osobiscie tez sie podoba ma to "cos"