Aleatha

„do jutra”, niczym obietnica lepszej przyszłości
Kiedy krople deszczu spływają po szybie,
I co, zdychajmy tam z powodu samotności.
Ludzie przychodzą, pytają „co się dzieje?”
Nigdy zaś nie otrzymają odpowiedzi,
Śmierć też przyszła, odprawiłem ją kopnięciem,
Nie widzę i nie wiem co w tej głowie siedzi,
A ja nikomu nie mogę pochwalić się pocięciem…

Nie ma takiej mocy, która skłoni do przemyśleń,
Szukaj tego co ukryte, nie co jest wprost,
Życie to, to nie słodkie wiśnie,
Chodź, udajmy się razem na most.
A przepraszam… Ty nie masz chęci, czasu,
Pójdę sam, udowodnię sobie rzeczywistość,
Nie stworzę dla innych niepotrzebnego hałasu,
Nie można dosięgnąć społecznego awansu.

Bardzo wymowny wiersz, prawdziwy, całkiem ładnym językiem pisany. Nie należy to łatwych, ani przyjemnych, bo uzmysławia, że nie zawsze przyjaciele są dobrymi przyjaciółmi, no i ze każdy ma swoje sprawy i zapomina czasem spojrzeć na innych. Chyba powinieneś nam to wybaczyć... Proszę o to.
Ale jednego się doczepię - przecież wiśnie nie są słodkie O.o

@Cerxina
Moja droga siostro, to z wiśniami to coś jak paradoks, którego jeszcze sam nie odkryłem (muszę se przypomnieć co miałem wtedy na myśli).
Tutaj nie chodzi o przyjaciół, do nikogo nie mam zarzutów, chociaż może tak to wygląda ii dziękuję za poświęcony czas

Tyyyś, wiersz smutny, a Ty chyba wiesz, że jeśli chcesz, to możesz do kogoś z nas napisać

Mimo, że wiersz jest smutny posiada swój niezwykły czar, który bardzo przyciąga. Wiersz jest świetny i przyjemnie się go czyta. Tyś naprawdę fajnie go napisałeś oraz miałeś niezły pomysł aby go napisać i stworzyć jestem pod ogromnym wrażeniem. Lubię czytać twoje wiersz

@Denaris - wiem, dziękuję
@Karai - nie umiem pisać pozytywnych wierszy, ale dziękuję za miłe słowa